Mijn verhaal

Ik ben Joost Flipse (39 jaar oud) en ik kom uit een gezin waar het ging om kennis. Aan de eettafel discussieerde ik met mijn vader over het nieuws, de politiek, .... Het ging er in woorden soms hard aan toe en gelijk krijgen was het belangrijkste. We luisterden niet echt naar wat de ander zei. Lang heb ik dit als een leuk spel gezien. Pas later kwam ik er achter dat ik een heel deel van mij geen ruimte gaf.
Emoties met elkaar delen en mogen doorvoelen ben ik daardoor altijd uit de weg gegaan. Me echt laten zien en kwetsbaar zijn naar een ander toe deed ik niet. Sterker nog ik liet die kant niet eens aan mezelf zien. Ik was "succesvol" ik studeerde en deed een promotie in de natuurkunde met relatief gemak, volleybalde met een team vol vrienden en had een leuke vriendin.

Ik herinner mijn kind tijd als veel vrijheid en ook echt liefde in de vorm van aandacht en knuffels. Vanaf mijn tienerjaren veranderde dat. Zoals tieners doen zet ik me wat af van mijn ouders. Ik had een eigen mening en een idee van hoe de wereld zou moeten zijn. Mijn vader leek het hier moeilijk mee te hebben en nam daarom ook afstand. Het contact was niet veel meer dan discussies en als er echt iets was dan ging dat via mijn moeder.

Tijdens mijn studietijd viel mijn ouders huwelijk uit elkaar. Hoewel ik daar toen nog niet echt bij kon heeft de manier waarop mijn vader daarin handelde richting mijn moeder, mijn zusje en mij; me heel veel pijn gedaan. Ik was woedend op mijn vader maar kon daar met hem niet over praten. Het resultaat is dat ik een paar jaar niet tot nauwelijks contact heb gehad met hem.
Uiteindelijk zijn we samen naar een psycholoog gegaan waar we allebei ons verhaal konden doen en begonnen met de wond tussen ons aankijken. Toch was het pas toen ik zelf een zoon kreeg dat er wat in me switchte. Ik voelde zo'n diepe drive om de pijn die ik wegduwde niet door te geven aan hem. Samen met een coach en ademsessies kon ik steeds meer mijn emoties toe laten. Door door deze weggestopte pijn heen te werken kon ik ook weer de liefde voor mijn vader voelen. De behoefte om met hem te willen verbinden en de pijn te delen die de scheiding van mijn ouders me gaf. Tijdens een lange wandeling heb ik dit allemaal met hem gedeeld. Voor mij voelde dit uiterst kwetsbaar en eng. Wat als hij geen behoefte had aan deze verbinding en om de pijn tussen ons aan te kijken.
Hij reageerde juist heel mooi en emotioneel. Hij bleek dezelfde behoefte te voelen maar wist niet hoe dit aan te kaarten en te doorbreken. Tot op deze dag ben ik nog zo blij dat wij deze stap hebben genomen. En nog steeds nemen wij kleinere van dit soort stappen nu. Iedere keer leer ik mijn vader dieper kennen en hij mij. Dit programma is dan ook een evolutie van het proces dat ik en mijn vader hebben doorgemaakt en nog steeds doorheen gaan. Voor mij is er niks mooiers dan andere vaders en zoons te kunnen bij staan in deze reis. Want oprecht kunnen verbinden met je vader zet jullie beiden weer in je kracht.